2015 Liberation Route

De aanleiding

Klik hier voor de video van de voorbereidingen

16-06-2015

Kaarten

De dag van vertrek komt dichterbij. De hele winter en het voorjaar heb ik dingen verbeterd. Een nieuwe methode om mijn eigen routekaarten te maken blijkt goed te werken. (zie bij

Het logo wat ik heb gemaakt voor de fietstocht  Liberation Route Europe

Meisjes die de duif de vrijheid geeft. Het beeld staat in de kamer van burgemeester en wethouders in Duiven.

Liberation Route Europe is een project van
RBT[KAN]
www.rbtkan.nl/projecten/liberation-route

De voorbereidingen.

21 okt 2014

Ik ben nu al weken bezig met de voorbereiding van de Liberationroute, die ik juli 2015 van Normandië naar Arnhem wil maken.

Op internet heb ik veel informatie over de bevrijdingsroute verzameld en de tracks zijn klaar voor de GPS ontvanger. Het is herfstvakantie en ik wil vrijdag en zaterdag fietsen. Een goede gelegenheid om de twee laatste etappes van mijn Liberation Route Europe, van Eindhoven naar Arnhem eens in omgekeerde richting te fietsen. Dus begin ik mijn route in Duiven en voor mijn gevoel bij de John Frostbrug in Arnhem. Uit mijn jeugdjaren in Arnhem-zuid weet ik nog dat er 1948  als vervanging van de opgeblazen brug een Bailybrug over de Rijn was. In de trapleuningen naar de brug zaten nog de gaten van inslagen van granaatscherven.

Op de Rijnkade in Arnhem maak ik een serie foto’s en besluit dan naar Elst te fietsen. Bij het Gelredoom zoek ik de juiste fietsroute en een voorbijgaande fietser vraagt of hij kan helpen. Ik zeg dat ik niet weet of het fietspad doorloopt naar Elden. Hij bevestigt het en we fietsen al pratende op tot Elst waar hij werkt.

In de Dorpsstraat in Elst ga ik op zoek naar het kantoor van de Liberation Route. Met enige hulp weet ik het adres in de Dorpsstraat in Elst te vinden en vraag daar naar de medewerkers. Met Femke Kurstjens heb ik via de mail al eens contact gehad en zij nodigt mij uit op de koffie in het kantoor waar ik ook Jeroen van Wieringen ontmoet. Zij voorzien mij van uitgebreide documentatie. Wij spreken af dat ik hen op de hoogte zal houden van de voorbereidingen en de uitvoering van de fietstocht. Na een leuk gesprek is het toch weer tijd om de route te vervolgen.

Via De Waalbrug in Nijmegen ga ik naar Berg en Dal en aan de Zevenheuvelenweg in Groesbeek bezoek ik de Canadese-Oorlogsbegraafplaats-Groesbeek, wat altijd weer veel indruk maakt.

Na een korte stop fiets ik door naar Groesbeek en bij het oorlogsmuseum win ik wat informatie in over de expositie en al snel spreek ik met een man en vrouw bij de kassa over de voorbereidingen van de fietstocht. De man vindt het zo bijzonder, dat hij mij spontaan koffie in museum aanbiedt. Ook hier spreken we weer de route en ik hoor dat hij vroeger bij de politie werkte en nu vrijwilligerswerk bij het museum doet. Na een half uur is het toch wel tijd om verder te gaan. Gelukkig heb ik vandaag maar een korte route (76 km werd het) anders kom ik met de vele leuke gesprekken nooit in Uden.

Via Groesbeek, Malden kom ik in Overasselt bij de luchtlandingsplaats. Hier Landden duizenden  parachutisten.

Op de website wordt het omschreven: De Heumense kerkdorpen Over- en Nederasselt zijn de oorlog nog niet vergeten. De massale luchtlandingen op 17 september 1944 vormden een belangrijk aandeel in de bevrijdingsoperatie Market Garden. Bij sommigen staan de gebeurtenissen op die dag nog steeds in het geheugen gegrift. Neem nou de gepensioneerde Overasseltse slager Henny van Lin. Hij zag het op die ochtend allemaal gebeuren: Amerikaanse spitfires en typhoons trokken grommend over de dorpen, schoten omhoog om vervolgens in een duikvlucht de aanval in te zetten op de brug over de Maas bij Grave. Op datzelfde moment landden er tienduizend parachutisten en honderden gliders vol voorraden op de vlakke velden bezijden de Schoonenburgseweg. Veel dorpelingen woonden op die vroege zondagmorgen de mis bij in de Overasseltse dorpskerk. Henny van Lin kan het zich nog goed voor de geest halen. “De pastoor zei tegen de mensen: ‘Ga maar naar huis, want er staat iets te gebeuren’. Wat er toen gebeurde: je wist niet wat je zag en hoorde. Het was zó massaal, daar konden die Moffen niet tegenop.”

Het bevrijdingsmonument herinnert de inwoners van Over- en Nederasselt aan de bevrijding door het Amerikaanse 325ste Glider, het 504de Para Infanterie Regiment en een bataljon van generaal-majoor Sosabowski’s Eerste Poolse Leger. Het monument is op 17 september 1985 onthuld. Het monument staat op de landingsplaats. Een paar kilometer  verder  bij de brug van Grave staat nog een ander monument, wat aan de inname van de brug herinnerd.

De route via  Zeeland naar Uden werden ook door het bevrijdingsleger bereden. Op mijn overnachtingsadres wordt ik attent gemaakt op het feit dat in het centrum van Uden een grote oorlogsbegraafplaats is. Als ik ’s morgen de begraafplaats bezoek tref ik een man die bezig is met voorbereidingen van de 70e  herdenking, die ’s middag om 14.30 uur voor de laatste keer zal worden gehouden. Het is de secretaris van stichting oorlogsbegraafplaats in Uden. Hij vertelt mij alle details van het ontstaan van de begraafplaats. Het was aan het begin van de oorlog een kleine begraafplaats waar Engelse vliegers in gewijde grond van de kerk werden begraven. De eerste graven zijn dus al van 1940. Nu liggen er xxx. soldaten uit het Gemenebest Landen begraven.   …… wijst mij nog op vijf graven van soldaten die bij de bevrijding van Arnhem bij de oversteek van de IJssel waren gevallen. De soldaten hebben eerst een tijdelijk graf bij het klooster in Westervoort gehad en zijn na de oorlog in Uden herbegraven.

Omdat ik een verkeerde indruk had ben ik via Gemert naar Son gefietst. Bij de brug in Son die nu op een andere plaats ligt werd mij duidelijk dat men via Veghel naar Uden is gegaan. Dat deel moet ik later nog maar eens verkennen. Mijn dagtocht gaat nu in stromende regen naar het station in Eindhoven, van waar ik met de trein naar Duiven ga .

11 januari 2015
Mijn Liberation Route Europe van Normandië naar Arnhem staat op de kaart. Het maken van de route was niet zo’n groot probleem. Natuurlijk had ik de Liberation route van Patton voor motoren kunnen gebruiken, maar die trekt eerst naar het zuiden en dan naar Parijs. Na een internet studie van alle oorlogshandelingen is mij duidelijk geworden dat er niet één Laberation route is. Na de invasie in Normandië zijn de verschillende legerkorpsen in een breed front naar het noorden en oosten van Frankrijk, Luxemburg , België en Nederland getrokken. Ik volg in 16 dagtochten de route Normandië, Parijs, Metz, Luxemburg, Bostonge , Maastricht, Lommel, Eindhoven, Grave, Nijmegen, Arnhem.

Naar Normandië
Een probleem is/was, hoe kom ik in Normandië met de fiets en bepakking. Naar Rome is geen probleem daar vliegen veel maatschappijen naar toe. Naar Parijs heb ik wel gevonden, maar dan moet je nog weer met de trein naar Normandië. Na lang zoeken vond ik de voorwaarden om  in de Thalys bagage  mee te nemen. Kort gezegd mag je twee grote bagage stukken meenemen. Ik reis met de trein naar Schiphol of Rotterdam van daaruit naar Parijs en dan met de regio trein van Parijs Saint-Lazare  naar Carantan.

Een doos voor het vervoer van de fiets heb ik aan de fietsenmakker Total Bike in Groessen gevraagd. Ze zouden er wel één bewaren. Ik zeg nog; “het heeft geen haast, want ik vertrek pas in juli 2015.” Ja ze wisten wel van welk merk fiets ze een stevige doos zouden bewaren. Nog geen week later krijg ik een telefoontje; De doos staat klaar er is geen haast bij, maar we hebben een doos. Toevallig was ik bij uitzondering met de auto naar het werk en aan het einde van de dag heb ik de doos maar opgehaald. Wel iets groter dan de toegestane maat van 120 x 90 cm naar dat maak ik wel pas.

Dan begint het meten en denken, hoe krijg ik de fiets in de doos. Voorwiel en achterwiel er uit. Trappers er af en voorvork verwijderen. Het klinkt eenvoudig maar er moet nogal wat van de fiets uit elkaar worden gesleuteld. Natuurlijk neem je niet een hele gereedschapskist mee, dus met 5 inbussleutels, een steeksleutel 15 voor de trappers en een klein tangetje moet het lukken.

Het heeft mij weer dagen bezig gehouden en als eerste maak ik de doos op de gewenste maat (120×90 cm) Vandaag 3 januari 2015 heb ik meer tijd. Ik verwijder de voorvork met het wiel, het achterwiel met de spatborden, dan het zadel en de trappers. Het stuur met de kabels maak ik met tape aan het frame vast. Eerst plaats ik de beide wielen ter hoog van de midden stangen van het frame dan het hele frame en de voorvork. Zowaar er is nog ruimte voor de helm, mijn tent en moet nog wel meer plekjes die opgevuld kunnen worden.

Met een tevreden gevoel bekijk ik het resultaat en dan begint het opbouwen in omgekeerde volgde. Ik maak aantekeningen en foto’s. De doos mag mee de TGV naar Parijs en dan naar Carentan. Nu is het wachten op juli 2015. De doos laat ik  door Boardbusters  Huissen beplakken met mooi foto’s.

sncf treinen

48.00€

Vertrek : 09h58 Station of departure: Rotterdam Aankomst : 12h38 Station of departure:Parijs Nord De Treinen

20 jan 2015

Nieuw idee
Ik was eens aan het rondkijken wat betreft de reis naar Normandië en een oud idee om via Engeland te gaan, kreeg na een avond Googlen en verkennen gestalte.

Het idee is als volgt. Met de trein naar Hoek van Holland. Dan de boot naar Harwich, waarna het nog 240 km (zeg drie dagen) naar Portsmouth is. Daar overvaren en de tocht in Cherbourgh beginnen. De hele tocht wordt dan 21 dagen, maar dan ben je ook echt in Engeland met de Liberation begonnen.

Het was tijdens mijn  tocht in 2014, van Napels naar Pisa,  dat ik overdacht; welke tocht ga ik volgend jaar maken?
Vreemd, je bent nog niet op je bestemming en begint al met de volgende tocht. Maar ja, het is in de lijn van wat Dr. Lely zei:”Een volk dat leeft, bouwt aan haar toekomst.” En zo ontstond het idee om de Liberation route van Normandië naar Arnhem te fietsen. Precies 70 jaar na de bevrijding  een mooi moment.

Het is een pelgrimstocht geworden. Een tocht waarin ik heb overdacht, wat oorlog en vrede betekenen. Meerdere malen heb ik er bij stil gestaan en nagedacht over wat men voor onze vrijheid heeft gedaan. Jonge mannen die vochten in een vreemd land om de bezetter te verdrijven. Vele jonge mannen die hun leven lieten voor onze vrijheid.

Liberation Route Europe; heeft daardoor een andere en diepere betekenis krijgen.

GPX-routebestanden Liberation Route Europe 2015
Route kaarten Liberation Route Europe 2015

Kranten
artikel Gelderlander Liberation Route Europe 2015

Fotoalbum van de Liberation Route Europe 2015

Woensdag 15 juli 2015
Duiven- Harwich/ Ramsey

1e dag
5 km

Twijfels
De Annabella’s laten hun witte bloemen, door de regen topzwaar geworden, hangen. Het is een bewolkte dag en na een onrustige nacht ben ik klaar voor de reis. Maanden heb ik naar dit moment met de twijfels toegeleefd. Kan ik het nog wel aan op mijn leeftijd van 71 jaar. Doe ik geen domme dingen? Kom wel weer veilig thuis en hoe zal het in Engeland zijn om links van de weg te fietsen? Al die vragen heb ik vannacht ook weer de revue laten passeren.
Het is 08.25 uur woensdagmorgen 15 juli 2015. Een omhelzing, een kus en nog een paar worden; kijk uit en pas op. Ik neem afscheid van mijn vrouw en fiets de straat uit naar het station in Duiven voor de treinreis naar Hoek van Holland. Met donkere luchten laat ik bij de IJsselbrug de Liemers achter mij. Drie weken fietsen. De Liberation Route Europe is begonnen. In de trein praat ik met mensen uit Dinxperlo die een dagje Amsterdam gaan doen. Die zijn vanavond weer thuis.

Om 11:30 uur sta ik op het station van Hoek van Holland. Vanaf het station zie je de boot naar Harwich liggen. Snel doe ik nog wat boodschappen bij Albert Hein en ga dan, veel te vroeg, naar de opstelplaats. Het weer is redelijk en ik ben nog een uur voor inschepen. Toch wil je niet te laat aankomen.
Samen met Steve Sianton uit Nothingham sta ik in de rij met wachtende auto’s. Steve, half vijftig, is van uit Spanje naar Nederland gefietst. Hij was 3 maanden onderweg. Later vertelt hij dat hij alleenstaande is en op een boot woont. Hij gaat nu naar huis. Nederland vind hij met wind tegen maar moeilijk te fietsen. Ja, als je alleenstaande bent kun je rustig 3 maanden weg blijven. Toch is het een wat vreemde man. Maar dat vind hij mogelijk ook van mij.
Het inschepen verloopt vlot. Eerst wordt het boekingsformulier en de pas gecontroleerd. In het volgende hokje zit de douane, maar die hebben voor deze oude fietser geen belangstelling en ik mag oprijden tot de volgende slagboom.

De achterkant van de boot staat open en via de laatklep fietsen we het autodek op. Voor in het schip zijn haken waar  de fiets aan moet hangen.

Met een sjorband zet ik de fiets stevig vast. Mijn stuurtas met waarde volle spullen gaat in een kleine rugzak mee naar boven. Het autodek wordt afgesloten en is tijdens de overvaart niet bereikbaar. Via trappen loop ik naar dek negen.
Eerst ga ik buiten maar eens verkennen. Bij het basketbalveldje vind ik tafels waar ik blijf zitten tot het begint te regen.

In de boot kom ik Steve weer tegen, die aan het internetten is en zijn batterijen aan het opladen. Op de boot ligt iedereen in een luie stoel of op een bank. Het wordt wel omgeroepen dat men niet op de banken mag liggen, maar daar trekt niemand zich wat van aan. In de loop van de middag komt men weer tot leven, kijkt TV of is met de telefoon of laptop bezig.

Om 21 uur lokale Engelse tijd komen we in Harwich . Bij de fietsen in het ruim tref Steve en ook Karin en Ard. Steve vraagt ze naar welke camping ze gaan.

We willen naar de camping ten zuiden van Harwich en Steve zegt, dat ik naar de Castle Inn camping in Ramsey moet gaan. Hij kent de camping. Karin en Ard willen ook wel mee  en Steve wijst ons het eerste stuk de weg. Het is wel een vierbaansweg die ik niet in mijn GPS routeplanner heb staan. Globaal kan ik zien dat we de goede richting op gaan. Ik fiets voorop en Karin en Ard volgen. Het wordt een slopende rit op de A12 autoweg. Alle vrachtwagens die na ons van de boot komen, racen ons voorbij. Na 20 minuten nemen we de afslag en komen bij de pub. De eigenaar wijst ons de plek in de schuin oplopende boomgaard. Wij zijn de enige gasten. Verder één wc, een waterkraan en een douche. Alles in een oude en slecht staat. Voor 4 pond geen probleem. ’s Avonds drink ik met Ard nog een paar biertjes in de pub en vertelt hij over zijn werk als leraar aan een dovenschool in Amsterdam. Hij geeft wiskunde en heeft 15 leerlingen in de klas, ze fietsen naar de westkust in de punt van Zuid Engeland.
……………………………………………………………………………………………………………………….

donderdag 16 juli 2015

1e  fietsdag

Ramsey- Kelvedon Hatch
102 km,  totaal 107 km

Mijn horloge staat op de lokale tijd. In ben in Engeland en moet daar de komende dagen maar aan wennen. Om 06.15 uur is de slaap voorbij. Ik heb goed geslapen, maar mogelijk ook omdat ik met Ard nog wat in de pub heb gedronken. Het was woensdagavond wat blijkbaar biljartavond is, want het was er gezellig druk. Bijzonder vonden we dat welke consumptie direct werd afgerekend.

Ik meen afscheid van Karin en Ard en wens ze nog een fijne fietsvakantie en fiets voorzichtig van de camping. Goed nadenken en uitkijken en links rijden. Na drie kilometer zit ik op de route met leuke landelijke weggetjes en weinig verkeer. Het is de fietsroute 51; wat overigens alleen aan de bordjes is te zien.

De weg is licht glooiend en heeft uitzicht op zee. Wat direct opvalt is dat alle huisje vrijstaand zijn en cottage heten, met de mooiste toevoegingen. Het ziet er wat popperig uit met veel ruimte om de woningen en altijd de auto voor het huis.

Onderweg word ik ingehaald door een man, vrouw en zoon. Zo te horen Nederlanders. De man rijdt in hoog tempo. De zoon volgt en de vrouw komt achteraan. Ze zijn zo uit beeld. Toch word ik die morgen nog twee keer door ze ingehaald. Blijkbaar hebben ze een andere route genomen die niet sneller is. Het tempo wat ze rijden zal onderweg wel problemen geven. Waar meerdere fietsers samen rijden is de verschillende snelheid vaak aanleiding tot irritatie. De voorste moet wachten en als de achterste is aangekomen wil de eerste weg en de laatste rusten. Nee, ik bepaal mijn eigen tempo, rust of stap af als ik het zelf wil.

Eekhoorn snelweg

Ik merk dat ik ontspannen ben, want ik zie weer details. In het buitengebied hangt alle elektra en telefoonleiding aan palen langs de weg. Bij een kruising zie ik een eekhoorn over de bovenleiding lopen en dat wel een 100 m. Ik probeer mijn fototoestel te pakken, maar het wordt te moeilijk en gevaarlijk om er een foto van te maken. Ik kan er wel om lachen, een eekhoorn met een eigen bovengrondse snelweg

Bij het plaatsje Rowhadge gaat mijn route rechtdoor over de River Colne naar High Park Corner. Zo lijkt het in ieder geval. Bij de rivier waar de getijden zichtbaar zijn, want de oevers zijn modderig droog gevallen. Er is geen brug te vinden. Ik vraag een man waar de brug is. Vier mijl naar Colchester, daar  is een brug, zegt hij. Nu kan ik wel moeilijk doen,maar het is niet anders. Ik fiets over een zandpad op een dijkje langs de rivier. In een daarop volgend bospad van 1,5 meter breed, waar ik een fietser tegen kom.

Ik schrik want hij gaat niet aan de kant. Ik stop en hij stopt ook en zo staan we een paar meter tegenover elkaar tot het tot mij doordringt dat ik rechts fietste. Ik maak excuus. ‘Sorry i come from Holland’. Hij kan er wel om lachen.

In Colchester liggen de schepen in de droog gevallen rivier. Bij hoogwater moet er zeker 1 tot 2 meter water staan. Ik vind de brug en moet nu een nieuwe route maken om weer op de oude route te komen. Het ritje om heeft zeker meer dan een uur gekost, maar wat geeft het. Bij Abberton ben ik weer op de route. Volgende grote stad is Chelmer. Ik vertrouw volledig op mijn GPS route die mij langs snelwegen met fietspaden en dan door parken laat rijden. Soms ook fietspaden die ik anders nooit zou vinden. Het is druk in de stad en ik besluit om niet lopend de stad in te gaan. Ik durf mijn fiets met bepakking niet onbeheerd te laten staan.

In het daarop volgende West Park is het druk vanwege het mooie weer. Ik kijk veel rond en ja hoor, ik zit weer eens aan de verkeerde kant van een pad. Een fietser maakt gebaren van wakker worden. Ik moet maar weer naar de boerenweggetjes door de landbouwgebieden.  Daar maakt links of rechts rijden niet zoveel uit.

Lang leven melk
In het dorp voor de camping haal ik boodschappen. Het meeste kan ik goed vinden. Maar UHT melk (gesteriliseerde melk) kan ik niet vinden. Ik vraag de dame met al mijn Engels naar milk met extra benamingen, tot ze opeens zegt:”O, Long living milk”. Yes, dat moet het zijn. Weer wat geleerd.

Camping  Kelvedo Hacth is goed verzorgd. Ik word ingeschreven als Backpacker. Op het midden terrein staan veel jongeren met een tentje, maar wat wil je; er zijn maar weinig opa’s die rond fietsen.

Achterwerk.
Vandaag had ik al wat problemen met een pijnlijk achterwerk. Nu is het niet mijn  favoriete onderwerp voor een reisbeschrijving.  De hele dag voelde ik al een pijnlijke plek. Je kunt dat wel op een bospad met je fietsspiegeltje gaan bekijken. Maar je moet er toch niet aandenken, dat iemand het ziet en de politie achter je aan stuurt. Bij het douchen  heb ik maar eens gevoeld wat het gaande was. Er bleek op beide billen een soort eelt laagje te zitten. Links was echter een wondje ontstaan. De volgende morgen was het zeer pijnlijk om op het zadel te zitten. Gelukkig ging het in de loop van de dag beter. Na drie dagen had ik er totaal geen last meer van en heb mijn fietstocht zonder achterwerk inspectie kunnen voortzetten.

……………………………………………………………………………………………………………………

Vrijdag 17 juli 2015

2e fietsdag

Kelvedon Hatch-Londen- East Horsly
85 km – totaal 194

Voorsteden
Ik had al een paar honderd meter gereden toen ik besefte dat ik weer aan de verkeerde kant van de weg fietste. Gelukkig was er geen verkeer. Een ander probleempje op de vroege morgen om 07:00 uur is dat de routeplanner ook bospaden neemt. Voor een klein stukje is dat niet erg, maar het moet niet te gek worden. Ik had thuis bij het samenstellen van de route de GPS zo moeten instellen dat onverharde wegen zouden worden gemeden.

Na ca 15 km kom ik om 07:45 in Romford, een voorstad van Londen. Het is vrijdagmorgen en er is een flink ochtendspits richting  Londen. Ik heb uit voorzorg de gele trui maar weer aangetrokken en het werkt. De auto’s houden rekening met mij en ik wijs naar links of rechts als ik daar heen wil. Ook als ik rechtdoor wil kijk ik automobilisten aan en wijs recht vooruit. Ze kunnen er wel om lachen.

Ik moet over de A12 naar het centrum. In Ilford loopt de route door het Valentines park. Ik zie opvallend veel Indiërs en zwarte mensen in witte kleding. Heb totaal geen idee waarom maar het blijkt een feestdag ( later bleek, einde van de Ramadan). Ik het park zoek ik een bankje en begin aan mijn ontbijt met brood, melk, kaas en worst. Bij Stratford herken ik het Olympisch park waar ik twee jaar geleden eens was.

De straten hebben nu ook blauwe fietspaden. Het zijn de snelfietsroutes die burgemeester Boris Johnson heeft laten aanleggen. Ik heb alle ruimte want veel fietser zijn er niet. De straten zijn vol mensen in klederdracht. Via een paar kleine weggetjes langs een kanaal en een haven kom ik rond 10 uur bij de Tower Bridge.

Langs de Theems
The Tower Bridge. Daar wil ik over! Midden op stop ik om een paar foto’s en een selfie te maken. Na de Tower bridge zoek ik de zuid-oever van de Theems op. Ik weet dat daar een wandel- en fiets promenade is. In alle rust fiets ik langs de Theems en voel mij een echte toerist. Bij het Millenium-wiel staan drommen mensen te wachten om een rondje tot 135 m hoogte te gaan maken. Het Millenium wheel Londen is een reuzenrad in Londen. Het rad is 135 meter hoog, weegt 1.700 ton en heeft 32 gesloten capsules. London Eye werd gebouwd in 1998 en was bij de

opening het grootste reuzenrad ter wereld.
Het is een joekel van een wiel en dat moet natuurlijk ook op de foto. De selfie-stick biedt uitkomst en ik kan van vreemde standpunten uit foto’s maken.
Het volgende markante punt is de Big Ben en daarachter het Parlement Squar.

Ook daar topdrukte. Ik wil naar Buckingham Palace en het is  bijna 12:00 uur. Tientallen bussen willen daar ook heen. De toevoerwegen staan vol en ik laveer rustig langs de bussen. Voor Buckingham Palace is een enorme mensenzee aanwezig. Overal staan zwaaiende en op fluitjes blazende politiemensen die beduiden doorrijden. Toch ben ik maar even gestopt om te vragen wat er gaande was. Ik begreep wel dat niet alle mensen voor mij kwamen, alhoewel er totaal geen fietsers waren en zeker niet in een gele trui en een fiets vol tassen. Een agent vraagt waar ik heen ga en ik leg hem snel uit dat ik de Liberation Route aan het rijden ben.
Hij verandert op slag. Ik krijg schouderklopjes en bemoedigende woorden en mag met de fiets op een mooi plekje blijven staan. Voor Buckingham Palace staan muziekkorpsen en militairen lopen met vaandels. Het is de aflossing van de wacht. Om 12.10 uur marcheren ze  door de hekken langs het Victoria Memorial en lopen The Mall op.

Het is voorbij en de weg wordt weer vrijgegeven. Ik moet de route weer oppakken en twee agenten te paard, rijden als een soort lijfwacht voor mij uit. Als ik er voor ga rijden om tijdens het rijden foto’s te maken zie ik ze lachen en tegen elkaar praten.

Het is nog een flinke rit door allerhande voorsteden aan de Zuid-Westkant van Londen.
Nu is het zaak om op te letten om de stad goed uit te komen. Bij Winbledon kom ik over de Theems en langs een grote paardenrenbaan. Toch duurt het nog een uur voor ik alle voorsteden door ben en in East Horsly op een prachtige camping aan een meertje kon. De dame vraagt waar ik vandaag vandaan kom en als ik Kelvedon Hatch noem zegt ze: “dan zit u al bij ons in de computer”. En ja hoor, na het intikken van mijn naam zijn alle gegevens bekend. Ik krijg een vip behandeling, een mooi stukje gras voor de tent en ze halen zelf een picknick tafel naar mijn tent. Dat is nog eens een Koninklijke ontvangst. Alhoewel, als ik mijn waslijntje tussen fiets en tent vol hang met; hemd, onderbroek, en gele shirt, ziet het er niet meer zo koninklijk uit. Maar ja, ook de koningin heeft net als deze fietser wasgoed. Alhoewel zij geen lijntje bij Buckingham Palace heeft. Ik heb  in ieder geval niets gezien.

……………………………………………………………………………………………………………………….

zaterdag 18 juli 2015

3e fietsdag

East Horsly- Nutsborn
83 km – totaal 275

De oude spoorbaan is fietspad geworden.
De bakker en de slager zijn om 07:00 uur al in de winkel bezig. Er is verder niemand op  straat. Mijn ochtend gymnastiek met een paar kilometers klimmen door het Mountain Wood kan beginnen. Het is zaterdag en ook in Engeland zijn dan de wielrenners actief. Na een lastige klim komt de afdaling die meestal te kort is. Leuke plaatsjes als Shere kom ik door, maar ook weer bos. Het fietsen gaat goed en mijn achterwerk is soms  pijnlijk, maar het is te doen.

Na Samley Green kom ik op een oude spoorbaan met gravel verharding, Downs Link. Het is in ieder geval vlak en ca. 5 km lang. Aan het einde van het pad vind ik in Elm Park een kleine supermarkt. De supermarkten hebben een beperkt assortiment. Brood heb ik nog en kaas, melk en fruit kan ik daar vinden. Ik kan mijn voorraad aanvullen en neem alle rust voor een flink ontbijt.

De route gaat nu door het
South Downs National Park
Het park ligt in een flink heuvelachtig gebied en ook vandaag is het weer flink klimmen. Met de Cocking hill op de A286 neem ik na een flinke klim afscheid van het South Downs National Park. Een prachtig gebied, maar door de vele heggen, holle wegen en bossen heb je niet permanent zicht op het landschap. Bij Chichester komt de kust weer dichterbij. Ik fiets hier verkeerd, maar het is eind van de middag en een mooie gelegenheid om het eten aan te vullen. Het is zaterdag en ik ben niet zeker of op zondag de winkels open zijn. Weer vind ik zo’n mini supermarkt, nu wel erg klein. De winkel bestaat uit een rechthoekige ruimte van 20 m lang en ca. 6 m breed. Er zijn maar twee paden. Dus loop je gewoon rond en kom je overal langs.

Via de kustweg bereik ik Nuthburn. Deze winter vond ik bij het voorbereiden van de tocht op internet, in de buurt een kleine camping  in het plaatsje Hambrook.

De camping is een soort boomgaard. Veel structuur is er niet. Een man van ca. 80 jaar zegt dat ik overal mag staan. Het waait nogal vanaf de zee en ik zoek een plekje uit de wind. In de loop van de middag komen er meer caravans. Het bekende tafereel zie ik weer; Man zet caravan neer. Vrouw bekijkt het en vindt dat de caravan wat verder moeten staan. Man, rijdt weer een rondje en vrouw beoordeelt het weer. Dit kan soms een aantal keren doorgaan. Uit eindelijk staan ze bijna op de zelfde plek. Maar wel tevreden.

Mijn tentje staat en ik heb gekeken naar vlak terrein, waar staat de zon en waar  komt de wind vandaan. Al snel komt een van de gasten vragen waar ik vandaan kom. Vol ongeloof hoort hij het aan. Dwars door Londen is de grootste verbazing. Ze vinden het een soort kansspel waar ze wel bewondering voor hebben.

Mijn bewondering voor het sanitair en wat keuken moet heten is minder. De 2 wc’s en douches hebben geen enkele associatie met luxe. Gelukkig stel ik niet veel eisen.

Ik doe mijn was en zit wat bij de tent, nadat ik eerst op de camping maar weer eens een luie stoel heb gescoord.

Ik kook mijn beroemde spaghetti, drink mijn wijntje en om 22.00 kruip ik in de slaapzak.

……………………………………………………………………………………………………

zondag 19 juli 2015

4e fietsdag

Nutsborn-Pourtsmouth   /  Cherbourg- Saint-Mere- Eglise
60 km- totaal 335 km 
Zondag
Als ik de camping verlaat is iedereen nog in rust en dat om 10:45 uur. Het is ca. 20 km naar Portsmouth. Ik doe dus lekker kalm aan. Langs de kustweg heb ik zicht op de baai, het Langstone Harbour bij Havant. Het is een getijdengebied met heel veel watervogels. Op de GPS vind ik de route onder snelwegen door. Helaas wordt het mooie uitzicht gestoord door het lawaai van A3(M) snelweg die er pal naast loopt.

Als ik de kortste route naar Portsmouth zou nemen zou ik veel te vroeg bij de veerboot zijn. Je staat daar te wachten en hebt niets. Om 12:34 uur kom ik in Portsmouth en besluit de kustlijn te volgen naar de zuid-punt van de stad. Op de boulevard is het gezellig druk met wandelaars. Op een bankje neem ik mijn middagmaal en vraag voorbijgangers om een foto te maken. Het zijn inwoners uit Portsmouth en ze geven een tip om een markt te bekijken. Ik bedank ze en zeg dat ik de fiets alleen durf te laten. Ik fiets wel langs het water dan kom ik vanzelf bij de veerboot. De stad heeft aan de kant van de haven ook stadsmuren. Een van de wegen is afgesloten, gelukkig kan ik er op de fiets wel langs. Er is een wandeltocht met duizenden deelnemers tegen kanker. Veel mensen lopen verkleed in roze kleding. Bij de mensen loop ook een jonge vrouw met een onbedekt kaal hoofd. Dit beeld blijft lang in mijn gedachten.

Ook kom ik langs het D-Day museum met de gebruikelijke tanks en pantservoertuigen voor de ingang. De tijd voor een bezoek is echter te kort. Als ik om 14:30 uur bij de haven kom kan ik in de rij opstellen. 15:30 uur mogen we langs de controle van de tickets en dan de douane die wederom geen belangstelling voor mij heeft. Na de douane is het weer opstellen en pas 15:45  uur begint het inschepen in de Fast Ferry wat meer dan een uur duurt. 17:20 Uur varen we de haven uit en laat ik Engeland achter mij. De catamaran Fast Ferry haalt op volle zee een snelheid van 63 km per uur. De boot stampt een beetje en ik zie een jonge vrouw gapen en even later met een kotszak lopen. Later is ze echt zeeziek. Ik drink nog maar een pilsje om de laatste Engelse ponden op te maken. Ik heb geen last van zeeziekte alleen van verveling.
De overtocht gaat snel en 20:30 uur sta ik in Cherbourg buiten het haventerrein. De eerste paal van de markering van de Liberation route staat net buiten de haven. Wat nu? Een camping zoeken kost veel tijd en ik heb vandaag nog weinig gedaan.

Ik besluit op weg te gaan naar Saint-Mare-Eglise volgens mijn berekening ongeveer 38 km. Ik zie wel hoe ver ik kom. Van de haven de stad uit is direct een flinke klim.

De route loopt over de N13 waar ik de eerste palen van de Liberation Route zie staan. Tegen 21.30 uur begint het donkere te worden. Ik heb mijn gele jack aan, de achter lichten van de fiets en het achterlichtje op de helm, voor de koplamp en mijn hoofdlampje om de GPS te kunnen kijken. Een enkele auto toetert. Ik weet niet waarom. Volgens mijn informatie mag je daar fietsen, maar het zal wel niet gebruikelijk zijn. Om 22.30 uur ben ik in het centrum van Saint-Mare-Eglise en zie de parachute en pop, John Steel voorstellende aan kerk hangen. Net buiten het dorp is de camping. Er is natuurlijk niemand en ik fiets langs de slagboom en zoek een plekje bij de toiletten. Om 23:00 uur kan ik de slaapzak in. Tot zover loopt alles volgens plan en morgen een rustige dag om de stranden van Normandië te bekijken.

……………………………………………………………………………………………………
maandag 20 juli 2015

5e fietsdag

Saint-Mere-Eglise – Colleville-sur Mare
62 km- totaal 397 km

Gisteravond kwam ik in het donker om 22:30 uur op de camping. Als ik ’s morgens om 08:50 uur van de camping fiets is er nog niemand bij de receptie en bedank ik ze symbolisch voor het gratis verblijf.  St. Mare-Eglise kreeg bekendheid door de Airborne soldaat  John Steele die bij de nachtelijke dropping met zijn parachute aan de kerk beleef hangen.

Naast het kerkplein is het eerste van vele oorlogsmuseums op mijn Liberation Route.

Het is de N13 die ik gisteravond fietste, die ik nu vanaf St. Mare-Eglise niet op mag, omdat het een autosnelweg is. Ik twijfel nu of ik gisteravond er wel op mocht. Nu fiets ik in motregen op de D913 parallel  aan de N13 naar Carantan.

Bij Le Haut L’Amont is het Deads man corner Museum. Een pakkende naam.  Ik ben er al vroeg en het museum is nog gesloten.
Info Dead Mans Corner museum

Om 10:33 uur kom ik in Carantan op het het industrieterrein haal ik bij een supermarkt mijn dagvoorraad eten. Van gisteren in Engeland is niet veel over. Melk, brood, worst en kaas worden aangevuld en bij het station in het centrum vind ik een bank en neem bijna een uur pauze.

Een man en vrouw, rond 40 jaar, kijken met belangstelling naar de fiets en dan begint het gesprek. Ze wonen in Hongkong. Hij is Engelsman en zij Française en hebben ook nog een huis en familie in Frankrijk. Ik leg mijn verhaal en bedoeling nog maar eens uit, ze zijn vol belangstelling. Na mijn rustige ochtend ontbijt kijk ik even op de markt en dan fiets ik de stad uit richting Grandcamp Maisy   aan de kust met het Utah-strand. Hier was in de oorlog een zeer uitgebreid ondergronds bunker complex.

Aan de rand het dorp is midden in de weg een klein parkje, daar staat een gigantisch groot beeld als monument het  World Peace Stateu, Een meters hoge roestvrij stalen engel met een duif in de hand. World Peace Statue, is gift van de Chineese kunstenaar Yao Yuan

Een paar kilometer buiten Grandcamp Maisy kom ik bij Pointe du Hoc. Een plaats waar de Rangers, of zoals wij in het Nederlands zeggen, de commando’s, tegen de rotsen omhoog moesten om de bunkers aan te vallen.

Als oud commando heeft deze plaats voor mij een bijzondere betekenis. Toen ik in 1963 bij de Commando’s in Roosendaal was en de groene baret had, was ik 19 jaar oud en ongeveer in de zelfde  leeftijd als de meeste Rangers. Wij waren nergens bang voor, maar hier was het echt oorlog en van de 200 Rangers die op het strand landden waren aan het einde van de dag nog 90 in leven. Als je de bunkers en rotsen ziet begrijp je hoe moeilijk het was om deze plaats te veroveren. Vanaf de parkeerplaats lopen paden naar de bunkers die over de zee uitkijken.

Rond de bunkers zijn de inslagen van de bommen van de slagschepen nog te zien als 4 m diepe kraters. Het moet hier een hel geweest zijn. Een plek om nu een rustig moment te nemen.

Bij Vierville sur Mer daal ik af naar het Omaha strand  en fiets langs de boulevard. Weer op de D514 kom ik bij de camping in Collevile sur Mer. ’s Avonds loop ik de camping af en een paar honderd meter achter de camping liggen al weer bunkers die over de zee kijken.

……………………………………………………………………………………………………

dinsdag 21 juli 2015

6e fietsdag

Colleville-sur Mare – Clinchamp sur Orne
91 km- totaal 488km

Begraafplaats
Gisteren ben ik niet meer naar de Amerikaanse erebegraafplaats geweest. Het is een gemiste kans om het niet te doen. Om 08:32 uur fiets ik door de achteringang van de camping. Via een smalle weg daal ik af naar het strand, waar een monument van de 1e U.S infanterie divisie staat die hier landde.

Vanaf het strand moet ik weer omhoog naar de begraafplaats. Op de begraafplaats liggen 9.387 soldaten.
De zoon van president Roosevelt en de broer van Franklin Roosevelt die in 1918 in Frankrijk sneuvelde sneuvelde zijn de meest bekende namen.
Theodore Roosevelt JR, Brigade General US Army, New York, July 12, 1944 Medal of Honor’.
Naast dit graf ligt het graf van zijn broer Quintin Roosevelt, gesneuveld op 14 juli 1918. Het is het enige graf van de Eerste Wereldoorlog op de begraafplaats.
De begraafplaats maakt door zijn omvang een overweldigende indruk.
Na het bezoek aan de begraafplaats kom ik langs het  Overlord museum
Om 9:54 uur ben ik weer D514 en vervolg mijn route, waarbij ik weer langs de camping kom. De hele route van Colleville sur Mer naar Arromanches staat in het teken van D-Day. Overal op de huizen hangen Amerikaanse-, Engelse-, Canadese- en Franse- vlaggetjes.
Van de straat boven op de klifkust daal ik af naar Arromanches en heb direct zicht op de overblijfselen van de kunstmatige haven van Arromanches die men na D-Day hier heeft aangelegd.

In de stad aan het strand ligt het Landingsmuseum wat ik jaren geleden al eens heb bezocht. Na het bezoek aan de stad moet ik weer omhoog. Eénmaal boven kom ik bij een voor mij nieuw museum met een Arromanche 360 graden film. Het is zeer druk met vakantieganger. Ook hier zou ik wel eens de film willen zien, maar het idee om de fiets zolang buiten te laten staan weerhoud mij er van.

Die is gek!
De route gaat verder langs de kust. Bij Courseulles-sur-Mer fiets ik langs de haven en door de stad. De weg die mijn GPS  aangeeft richting Berniére-sur-Mer is afgesloten. Direct langs het strand loopt wel een pad. Na een kilometer is het pad volledig onder het duinzand gestoven. Er is niet meer te fietsen en zelfs lopen is uiterst moeilijk. Toch zie ik de huizen van Berniére-sur-Mer en ploeter voort. Bij Colleville-Montgomery verlaat ik de kust en volg het fietspad langs het Canal de Caen A la Mer bij Bénauville heb ik mijn dag-route er na 76 km op zitten. Ik ga naar camping Le Haute Coutures in Benouville.
Zo te zien nogal een luxe camping en daar komt deze Euro-zwerver met zijn fiets bij de receptie.
Eén persoon, één tentje, voor één nacht geef ik aan. De dame haalt er een jongeman bij en die spreekt Engels. Ik maak hem duidelijk wat mijn bedoeling is en dan zegt de jonge man:”wij boeken alleen voor minimaal twee nachten.” Ik werp nog tegen dat ik morgen weer vroeg weg ben en alleen een klein stukje gras nodig heb. Nee, twee nachten is de opdracht van de baas. Ik kan het niet nalaten om te zeggen dat ik dit nog nooit heb meegemaakt. De jongeman blijft bij zijn standpunt en daarom zeg ik hem maar dat zijn baas gek is. Hij kan er wel om lachen. Het is triest. Net als buiten waar de lichte regen uit de hemel valt. De jonge man maakt mij attent op een camping 4 km terug, maar daar heb ik geen zin in.

Verder
Met regenkleding aan bezoek ik de Pegasus Bridge en kijk bij het museum Pegasusbrug die een belangrijke rol speelde bij de bevrijding.

Het weer is echter triest en ik moet om 16:00 uur bedenken naar welke camping ik zal gaan. Ik denk dat bij Caen wel een camping moet zijn. Ik heb nu 67 km gereden en van boosheid zullen de overige kilometers ook wel lukken. Vlak voor Cean is de lucht weer geklaard en de zon schijnt. In een parkje aan het kanaal is een bankje en daar zoek ik op mijn GPS naar campings. Ik vind een camping ca 10 km zuid van Caen. Dat moet dan naar! Het is nog 24 km extra en in de avondspits door Caen is ook geen probleem.

Bedrijfsbusjes
Langs het kanaal kom ik eerst door een verlopen havengebied. Het voelt niet prettig en als ik drie busjes vlak bij elkaar zie staan, met achter het stuur jonge zwarte vrouwen, dan gaat bij mij het lampje aan; het zijn publieke vrouwen die het busje als peeskamer gebruiken. Dat zijn nog eens echte bedrijfsbusjes. De dames zien in mij geen potentiële klant en tonen geen enkele belangstelling. Ze kijken mij wat vreemd aan en dat is wederzijds. Ik moet hier weg en kom in het centrum.

Koffie
De GPS bewijst mij goede diensten en geeft de route aan. Als ik de stad uit fiets, fietst er een jonge vrouw van half 30 jaar met een kinderzitje achterop naast mij en in het Frans vraagt ze mij waar ik vandaan kom en heen ga. Ik wijs op mijn sticker en geef de route aan. Ze vraagt of ik mee ga voor een kop koffie. Ik maak haar duidelijk dat ik nog naar een camping moet en bedank daarvoor. We zwaaien nog vriendelijk naar elkaar. Een kilometer verder heb ik al spijt van mijn nee. Mogelijk had ze een huis met tuin en had ik daar kunnen overnachten in mijn tentje en zo bedenk ik nog meer wat ik gemist heb.

Na 24 km extra en in totaal 91 km kom ik om op een boerencamping A la Ferm, Du Bout de la ville- Clinchamps-sur-Orne. Dat is nog eens een naam voor een boeren-camping. Er is geen aanmelding en ik zoek een plekje. Om 18:20 uur komt de boer langs en zegt dat de inschrijving open is.
Voor 6 euro kan ik overnachten en voor 2 euro 50 neem ik nog een fles Cider mee. Met een knal vier ik mijn nieuwe luxe boerencamping voor één nacht. Een korte rit van 67 km is toch nog 91 km geworden. Maar ook deze tegenslag heb ik weer overwonnen.

……………………………………………………………………………………………………
woensdag 22 juli 2015

7e fietsdag

Clinchamp sur Orne -Gace
85 km- totaal 573 km

De zak van Falaise
Om 7 uur verlaat ik de boerencamping en moet ik de route naar Falaise weer opzoeken.
Als ik het beeld van de GPS kaart uitzoom kan ik de route zien. Ik moet ca 10 km naar het oosten.
In Fantenay-le Marmion is een bakker open en koop ik snel een stokbrood. Dit geeft een prachtige foto met een stokbrood achter op de fiets.
Het is nog te vroeg voor ontbijt, want ik wil eerst weer op de route zitten. Na wat zoeken kom ik in Saint-Aignam-de Cromesnil een dorpje met een kasteel in een park. Ik besef nog niet wat deze plaats betekend op mijn route. Buiten het dorp wordt het duidelijk.

(Herdenking Saint-Aignan-de-Cramesnil 8 aug 2014) Dit is ‘De zak van Falaise‘. Op een wegkruising ca 2 km buiten het dorp staat een monument. Het was hier dat Generaal Kurt Meijer met zijn pantser divisie op 8 augustus 1944 om 12:30 uur een tegenaanval deed. Internet schrijft daar over: Op 8 augustus 1944 werden drie van de zeven Tigers die beschikbaar waren gesteld voor de tegenaanval nabij Saint-Aignan-de-Cramesnil uitgeschakeld door Britse Fireflys. SS-Hauptsturmführer Michael Wittmann werd bij deze aanval gedood. Het bataljon verloor vrijwel al zijn overgebleven Tigers tijdens de gevechten in de zak van Falaise en de aansluitende Duitse terugtrekking uit Frankrijk.
De Pools, Schotse, en Canadese tropen sloegen de aanval af en de meeste Duitse tanks werden vernietigd. De nu zo vredige plek midden in de graanvelden is een hevig slagveld geweest.
Ik besluit dat dit de plek is waar ik mijn stokbrood maar een moet aanspreken.

Graanvelden
De route naar de stad Falaise gaat door een open heuvelachtig landschap met veel graanvelden. Falaise spreekt mij niet zo aan en in de stad begin ik mijn route over op een oude spoorweg wat een fietsroute is geworden. De weg bestaat uit grof zand en is goed te fietsen. Na ca 7 km verlaat ik de spoorbaan en kom langs een klein gehucht met drie huizen waarvan je denkt, wonen hier nog mensen. Mijn routeplanner geeft nu de kortste route naar de D63. Helaas gaat die over halfverharde landbouwwegen waar allen maar landbouwmachines op rijden. Onderweg kom ik nog een combine tegen met een maaibalk die de hele breedte van de hele weg in beslag neemt. Ik schuif een gemaaide akker op en de bestuurder van de combine kijkt verbaasd naar de vreemde fietser in het verlaten landbouwgebied. Die moet gedacht hebben:’wat doet die gek hier’. Dat is wat ik mij na 2 km hobbelen op deze weg ook af vraag. Zo gouw ik weer een asfaltweggetje bereik ga rechts af naar de D63.

Prachtige dorpjes passeer ik in dit heuvelachtige landbouwgebied. Om 13:00 uur kom ik voor David Currie   Saint Lambert bij een monument en een historische plaats. Hier werd de weerstand van de Duitsers gebroken en gaven de Duitser zich over aan Majoor Currie links op de foto met pistool in de hand. Als ik de foto’s goed bekijk was van het dorp niet veel over. Na het bekijken van het monument ga je het dorp ook anders  bekijken.

Tweede bevrijder
Als ik een paar honderd meter buiten het dorp langs de weg stop om wat te drinken en eten komt bij een woning aan de overkant van de weg, een man van mijn leeftijd naar mij toe. Hij praat alleen Frans en vraagt waar ik vandaan kom en naar toe ga.
De sticker achter op de tent met de route biedt weer uitkomst en in het Engels en een enkel woord Frans maak ik de Route du Liberation duidelijk. Daarna lijkt het of ik de nieuwe bevrijder ben. Hij vaagt of ik ‘faise aqua’ wil en ik moet mee naar het huis om fris water te halen. Zijn vrouw wordt ingeseind en in het Frans maakt hij haar duidelijk welke bevrijder hier langs komt fietsen. De bewondering is groot. Uit de kelder van de woning komt koud water uit de koelkast en mijn veldflessen zijn weer gevuld. Ik wordt door de man en vrouw uitgezwaaid en vervolg mijn bevrijdingsroute richting Parijs.
Nu besef ik pas wat het voor deze mensen, in dit dorp, moet betekenen als iemand van de zelfde leeftijd 70 jaar later de route nog eens na fietst. Op het moment dat ik weg fiets ben ik dankbaar voor de hartelijkheid en het frisse water. Later zit ik dit op Facebook.  Door beiden uitbundig uitgezwaaid. Zien zij mij als de nieuwe bevrijder? Dat kan niet. Maar zoveel vriendelijkheid geeft weer nieuwe energie. Het weer is prima en wat het gaat worden? We zien wel.

Zijwieltjes
Ik vervolg de route over de D63 tot ik in een nieuw district kom en de wegnummering de D13 is geworden. Voor ik mijn eindbestemming Gacé bereik moet ik nog wat pittige heuvels overwinnen, maar je merkt dat de benen steeds sterker worden en je niet meer druk maakt over een nieuwe klim.
In Gacé is vlak bij de camping een supermarkt en daar haal ik mijn eten voor deze avond en de volgende morgen. Het is een camping municipale die goed verzorgd is. Ik zoek een plekje met een picknick tafel en geniet vanaf 15:30 uur van mijn rustige plekje. Later kom ik in gesprek met Hannie die met haar man Arian (beiden rond de 60 jaar), ook met de fiets aan het rondtrekken zijn. Het blijken echte ‘wereldfietsers’ die in alle landen van de wereld hebben gefietst. Als die verhalen hoor, dan voel ik mij een kleuter met fietsje met zijwieltjes.

……………………………………………………………………………………………………
donderdag 23 juli 2015

8e fietsdag

Gace – Saint Remy-sur- Avre

76 km – totaal 649 km

het bos.

Als ik ’s morgens van de camping de route weer op zoek wordt ik direct gestraft met het feit dat de kortere route een holle weg tegen een flinke heuvel op is. Tot overmaat is het weggetje ook niet te fietsen. Ik had vanuit Graé direct de D438 en D13 moeten nemen.

Na veel geploeter bereik ik de D13 maar dat wil niet zeggen dat het een vlak gebied is . De conditie is goed en ik neem de verschillende klimmetjes zonder noemenswaardige vermoeidheid. In Saint Evroult Notre Dame du Bois is een winkel. Ik koop brood en op een bankje aan het meertje nuttig ik mijn ontbijt. De route gaat nu naar LÁigle gaat dwars door de stad  naar de D926d. Daar loopt een fietspad langs, maar zo plotseling als het begint houdt het ook weer op. Van enig systeem is geen sprake. Ook aansluiting lopen bij kruisingen soms erg vreemd. Dan fiets ik liever op de weg.
Ik kom nu weer door uitgestrekte gebieden met graanvelden. De meeste tarwe is geoogst. Wat wel opvalt zijn de tientallen vrachtwagens die graan richting Parijs vervoeren en leeg terug komen.

Verder zie ik  langs de weg veel graan liggen. Er wordt veel graan gemorst. Tractoren met een kiepwagen er achter rijden op het land naast de combine  en worden dan flink afgeladen. Als ze van het veld de openbare weg oprijden verliezen ze vaak graan. Het is zoveel dat het wel muizen en ander gedierte moet aantrekken. Je ziet dan ook veel dode dassen en vossen die zijn aangereden. Vaak ruik je  dode dieren al van een afstand. Het zijn er zoveel dat ik die niet meer tel.
In Verneuil sur Avre maak ik een tochtje door de stad, er zijn geen opmerkelijke dingen in de stad en het wordt weer een doorreis, maar nu op de N12. In Saint-Lubin-Des-Joncherets haal ik mijn avondeten en koop ook een nieuwe kilometerteller. Mijn oude teller heeft waarschijnlijk een kabelbreuk. Ik kan de oorzaak niet vinden. Wel kan ik op de GPS  de snelheid en de afstand zien, maar niet gelijktijdig met de route. Voor 26 euro heb ik een nieuw exemplaar. Het is nog een paar kilometer naar camping municipal Du Pre du Eglise in Saint Remy sur Avre. Een goed verzorgde camping waar ik al om 14:10 uur aan kom. In alle rust zet ik mijn tentje op en begin daarna met het lezen van de gebruiksaanwijzing en installeren van de kilometerteller. In de loop van de middag raakt de camping weer vol.

……………………………………………………………………………………………………
vrijdag  24 juli 2015

9e fietsdag

Saint Remy-sur- Avre- Parijs

104 km- totaal 753 km
Ook vanmorgen weer om 06:50 uur de poort uit. De route planner wil nog een stukje binnendoor, maar daar had ik gisteren problemen mee. Dus nu maar direct naar de N12 waar ik ook gisteren  op zat. Vandaag de rit naar Parijs. Het geeft een wat vreemd gevoel. Het zijn van die bijzondere plaatsen. Bij Dreux gaat de N12 over in een autosnelweg. Ik moet een route zoeken. Links af kan niet omdat een betonnen middenberm dit onmogelijk maakt. Op mijn gevoel maak ik een rondje over het industrie terrein en kom onder de N12 door weer op de route. Het is de D928 in het dal van de L’eure. Na de rivier zit er een echte klim met haarspeldbochten. Eenmaal boven ga ik in het dorpje Bu op een bankje ontbijten. Tegenover mijn bankje is en ren met 10 tallen kippen en een paar hanen. Mijn oude stokbrood deel ik met de kippen. De hennen vechten om het brood. Hebben ze eenmaal een stuk brood in de snavel dan rennen ze snel weg, vaak gevolgd door andere hennen. De hanen komen wel kijken maar doen aan dit spel niet mee. Dit is wel een leuk ontbijt met een gedragsstudie van de kippen. Ik begin mij weer met gewone dingen bezig te houden.

Verkeerd
Het dorp uit kom ik weer op een veldweg. Zo snel als ik kan neem ik een asfalt weg naar Havelu. Het is mogelijk wat om maar fiets veel beter. Na Houdan loopt mijn route op de GPS door een bos. Er staat nog een bord Parijs rechtsaf en rechtdoor doodlopende weg, toch ben ik eigenwijs. Na een kilometer kom ik op een goed berijdbaar bospad. Verder in het bos word het pad smaller en moet ik omhoog na 2 km wordt de weg zo slechte met gaten, plassen en kuilen dat er niet meer te fietsen is. Ik moet lopen en ben bijna het bos uit als voor een hek kom. Het is zodanig afgesloten dat ik niet verder kan. De hele route in het bos Forest Des Quatre Piliers bij Bazainville moet ik terug. Ik doe voorzichtig want als ik hier wat krijg vinden ze mij voorlopig niet. De hele route heen en terug heeft bijna een uur gekost. Niet zeuren ik ga naar het bord Parijs en zoek een alternatieve route maar wel op asfalt wegen.

Gele trui
Neauphle-Le-Chateau is de eerste voorstad van Parijs en hier zit een heel lastige lange klim in de route. Daarna komen de voorsteden met aan de buitenkant alle grote winkels. Ik fiets elke dag in de gele trui om goed op te vallen. Het is vrijdag en zondag komt de Tour de Frans in Parijs aan. Regelmatig is er een auto, waar uit de open ramen Franse kreten klinken. Ik versta het niet, maar het moet, gezien het enthousiasme, met de gele trui te maken hebben. Mijn Tour de Frans is nog niet voorbij, maar ik breng de trui wel naar Parijs.

Het is begin van de middag en ik moet eten inslaan. Bij de supermarkten zie ik groepje zwarte mensen voor de deur hangen. Dat is niet aanlokkelijk om daar de fiets voor de deur te stallen. Als ik een kleine Aldi winkel zie zonder publiek voor de deur besluit ik daar mijn voorraad te halen.
Zoals gebruikelijk betaal ik per pinpas. Het werkt prima. Na het afrekenen steek ik de pas in de linker broekzak om hem later weer in de portemonnee te stoppen. Ik moet mijn handen vrij hebben voor de boodschappen. Met de voorraad op peil fiets ik naar Versailles. Ik fiets tot het plein voor het paleis. Ik maak wat foto’s, maar ik wil er ook één waar ik zelf op sta. Ik steek mijn fototoestel in de broekzak en als ik een geschikt persoon zie haal ik het toestel voor de dag en vraag of ze de foto willen maken. Na nog wat rond fietsen op het plein fiets ik de Avenue de Paris op.

Pinpas zoek
Na een kilometer voel ik mijn broekzak en voel geen pinpas meer. Dit vraagt om actie. Ik stop en zoek een bankje en overleg met mij zelf alle mogelijkheden en stappen. Eerst alles navoelen en in de tassen kijken. Als ik niets vind dan het telefoonnummer in Nederland bellen om het pasje te blokkeren. In mijn opschrijfboekje staat het nummer. Terwijl ik op het bankje zit en de stuurtas wil onderzoeken zie ik het pasje op de rechter achter tas liggen. Ik ben vol verbazing. Waarschijnlijk heb ik met het fototoestel ook het pasje uit de broekzak getrokken en is het boven op de tas gevallen. Het eerste wat ik doe is het pasje in de portemonnee stoppen.

Het laatste stukje stad naar de camping is zeer ingewikkeld. Bij Pont Sevres mag je niet over de weg en ik zie geen route om aan de andere kant van de Seine te komen. Dan zie ik een fietser een tunneltje onder de weg in gaan. Dat zal het zijn. Via een labyrint van tunneltjes kom ik op de brug over de Seine. Aan de andere kant moet ik langs de Seine door het park de Boulogne waar de camping in ligt. Het is zo een grote stadscamping. De mensen bij de receptie zijn vriendelijk maar er is niets persoonlijks. Ik krijg een kaartje met een kruisje waar de tenten mogen staan. Duidelijk zo’n hoek waar geen caravan kunnen staan. Die is dan goed genoeg voor tentjes voor de som van 20 euro per nacht.

Dreux werd 18 augustus 1944 bevrijd en Parijs een dag later.
Ik ben in 5 dagen 418 km van Normandië naar Parijs gefietst. De bevrijders deden er bijna 2 maanden over om Parijs te bereiken.

……………………………………………………………………………………………………
zaterdag  25 juli 2015

10e fietsdag

Parijs- Mary sur  Marne

103 km- totaal 856 km

Het vertrek van de camping is rustig. De meeste campinggasten slapen nog. Voor ik Parijs verlaat wil ik toch nog even door het centrum fietsen. Mijn eerste doel is de Arc de Triomph. Via het Bois de Boulogne rij ik recht op de Arc de Triomph aan. Het is al gezellig druk en de auto’s gaan 3 a 4 rijen dik richting Arc. Bij aankomst wacht ik even een rustig moment af en fiets dan rond met de linker hand uitgestoken. In mijn spiegeltje houd ik het verkeer achter mij in de gaten. Zonder problemen bereik ik de middencirkel. Met de fiets in de hand loop ik om 08:10 uur onder de boog door. Meest Aziatische toeristen zijn al onderweg. Twee agenten kijken mij wat vreemd aan. Blijkbaar komt er nooit en fiets en zeker niet met tassen. De agent maakt mij duidelijk dat ik niet met de fiets onder de Arc mag komen. Oké, laat ik weten en wijs waar ik heen zal gaan. Blijkbaar is men bang voor aanslagen en wil men geen fietsen. Aan de voorzijde besluit ik de Champs Elysees af te fietsen.

De Champs Elysees is al met dranghekken afgezet want morgen op zondag is de aankomst van de Tour de France. Ik kan mij voorstellen dat de aankomst voor de tourrenners indrukwekkend moet zijn. De Champs Elysees loopt iets naar beneden. Bij Pont de Alexandre III steek ik de Seine over en fiets dan naar de Eifeltoren. Kon ik de daar zeven jaar geleden nog met de fiets onder de toren komen, nu is het afgezet en lopen er militairen. Ik besluit het niet te proberen en ga terug naar de Champs Elysees waar ik mijn ontbijt om 09:10 uur op een bankje bij de Arc de Triomph nuttig.

Langs het kanaal

Het is na 15 minuten tijd om de route de stad uit te vinden. Ik fiets lang Montmartre en kan de karakteristieke kerk boven de huizen uit zien. In Pigalle is de weg gescheiden door een spoorbaan op een brug. Onder de brug is de markt en dat wel een kilometer lang. Quartier Pigalle is een gebied rond het Place Pigalle op de grens van het 9e en 18e arrondissement. Het is vernoemd naar de beeldhouwer Jean-Baptiste Pigalle. Het gebied is beroemd als toeristisch red-light district.Wikipedia. Ik passeer de Molin Rose.De route is eenvoudig en gaat steeds rechtdoor. Bij kanaal du Ourcq maak ik een fout en ga langs de  verkeerde kant van het kanaal.

Na een paar honderd meter moet ik al om een haven en het kost mij zeker een half uur en verschillende pogingen om aan de zuidzijde van het kanaal te komen. Op enig moment sta ik op het terrein van een betonfabriek ,op 20 m van het fietspad. Het terrein is met hekken omsloten en ik moet weer terug. Langs het kanaal loopt een echt fietspad en via de voorsteden Sevran, Villeparises kom ik om 12:00 uur de stad uit. Bij Glaye Souilly mag je niet verder over het jaagpad. Weer begint het zoeken naar een route om daarna toch weer bij het kanaal uit te komen. Ook dan kom ik bordjes tegen, verboden te fietsen, naar ik zie ook andere fietsers en doe gewoon mee.

Langs de Marne

Bij Trilbardou verlaat ik het jaagpad langs het kanaal. Mijn routeplanner wil mij weer over een onverharde landbouwweg laten gaan, naar ik fiets liever iets om naar Meaux. Het is een stad van redelijke omvang en inmiddels 14:00 uur, dus tijd om het eten voor vandaag te halen. Met alles op voorraad kan ik op pad gaan naar Saacy-sur Marne. In het dorp houdt mijn route op en ik vind nog geen camping. Nu is het zoeken op de GPS en het blijkt dat de camping ca 2 km heuvel op  buiten het dorp ligt. Ik krijg een mooi plekje en ben met de gebruikelijke dingen als: wassen, douchen en eten koken bezig. Op tijd in de slaapzak en morgen weer verder. Tot op heden loopt het goed.

……………………………………………………………………………………………………
zondag  26 juli 2015

11e fiets dag

Mary sur Marne – Beamont sur Vesle

109 km- totaal 965km

Zoals gebruikelijk ben ik om 06:00 uur opgestaan, wat overigens niet echt een tijdstip voor een vakantieochtend is. Maar ja, ik heb nu na 11 dagen fietsen zo’n ritme dat het vanzelf gaat.
De eerst dagen had ik ’s nachts nog wel eens kramp en ’s morgen kleine pijntjes maar het lichaam is gewend aan het fietsen. De heuvels die ik gisteravond  uit dorp naar de camping op moest, daal ik nu af van 120 naar 60 m. in het dorp Saâsy-Sur-Marne. De route slingert langs de Marne en heeft soms nog flinke klimmetjes. Bij Nogent-L’Artaud begin ik toch te twijfelen of de route langs de Marne wel moet doorzetten. Ik besluit de route te verlaten om bij Viels-Masons op de D933 te komen. Deze regionale weg gaat meer rechtstreeks naar Eperny. Ik moet wel weer 120 m omhoog klimmen uit het dal van de Marne. In Viels-Masons gebruik ik op het marktplein mijn ontbijt.

In Eperny wil ik bij Leclecq mijn voorraad aanvullen, maar de supermarkt is op zondag dicht. Ook andere winkels zitten dicht. In de hoofdstraat van Epernay , waar ik ook de bekende zuilen van de Liberation Route tegen kom, is alleen een bakkerswinkel open.

Ik koop brood en een paar hartige taartjes en toch nog enige stevige maaltijd bij mij te hebben. Ik kan in ieder geval verder.

De route na Eperny is goed te fietsen. Ik zie prachtige wijngaarden mooie wijnhuizen, maar mijn water is op en dan kan het wel een wijnstreek zijn, water is belangrijker. In de dorpen is niets te vinden en dan maar kijken naar een begraafplaats. Net buiten Avenay-Val-d’Or, Champagne-Ardenne op de Rue Chanzy is een begraafplaats en ik weet dat de waterkraan meestal direct bij de ingang zit. Ja hoor, ook nu direct na de poort vind ik de kraan en spoel de kraan eerst even door en vul dan mijn flessen. Ik kan weer verder.

In het centrum passeer ik de Marne en nu gaat het verder door de Champagnestreek langs de wijnvelden. De meest mooie wijnhuizen zie ik naar alles is op zondag gesloten. Na Ay ga ik echt tussen de wijngaarden door. Toch pas ik de route weer, aan omdat ik voor een onverharde weg kom te staan. Die ervaring heb ik nu wel, dat het beter is om een andere route te zoeken. Het kan iets verder zijn naar het scheelt veel in de tijd. Bij Louvios moet is de weg achter het Château en het bijbehorende park en bos hebben. Het is een slingerende weg en veel wielrenners en motoren halen mij in of kom ze tegen. Na ca. 10 km ben ik in Verzy, daarna passeer ik de autosnelweg A4 van Reims naar Verdun en kom in Val de Vesle om 16:00 uur na 109 km op een camping municipal. Ik vertel de dame achter de balie mijn gebruikelijke verhaal. Eén persoon, 1 tentje, 1 nacht. De dame begint in papieren te kijken en slaat bedragen aan op een rekenmachine. Het duurt nogal even en dan noemt ze in het Frans het bedrag. Nu weet ik nog niets en dan laat ze de rekenmachine zien. 53 euro. Ik kijk haar verbaasd aan. Ze ziet het en geeft aan dat er een komma in moet. Vijf euro 30 . Dat past beter!

…………………………………………. ………………………………………………………..
maandag 27 juli 2015

12e fietsdag

Beamont sur Vesle – Verdun

111 km- totaal 1076 km

Vandaag staat de route naar Verdun op het programma. Ik kan het kleine hek van de camping open maken en zoek mijn route op de GPS.

En weer ga ik in een zeer groot tuinbouwgebied in de fout en kom eerste nog op goede zandpaden, maar na 2 km neem ik het besluit om te keren en via een andere route te gaan. Het kost wel de nodige tijd, maar ik wil dat risico niet meer lopen. Bij Suippes op de D931 kom ik op de Liberation route met zuilen. Daar vind ik op maandagmorgen een Lidl.

Ik moet nodig mijn voorraad aanvullen en brood, beleg en fruit te kopen. ’s middags om 14:30 uur haal ik in Parois aan de D603 mijn avondeten in een supermarkt. Bij de benzinepomp moet ik een halve liter benzine halen om te koken. Het lukt mij niet om de benzinepomp aan te kregen. Je moet er de giropas insteken en dan volgt er zoveel franse tekst dat ik vastloop. Een jong stel vraag ik te helpen. Rachel spreekt Engels en Frans en met haar aanwijzingen krijg ik de pomp aan de gang. Voorzichtig tank ik 0,5 liter.  Als ik de slang terug hang gaat de pomp niet uit. De denkt natuurlijk dat kan nog niet genoeg zijn. Rachel zegt:” nu kunnen we op jouw kosten zo verder tanken”. Na de slang nogmaals nadrukkelijk in de pomp te hebben geplaatst, slaat op pomp af op een totaalbedrag van 62 eurocent.

De route vandaag heeft mooie wijde vergezichten met veel landbouwgronden met graan akkers.

Om 15:41 uur kom ik op de camping in Verdun. Mijn directe buurman met een tent wordt Wilfried Stokmann uit Glanerburg. Na het opzetten van zijn tentje zet hij een handig stoeltje in elkaar waar hij lui in gaat zitten. Het lukt hem zelfs om in het stoeltje korte tijd in slaap te vallen. Ik ken het stoeltje niet en vraag hem later naar de kwaliteit.
Hij is er zeer tevreden over. Wilfried is ook al een paar weken onderweg uit het zuiden van Frankrijk. Hij heeft geen haast. Hij is gescheiden en er wacht thuis niemand op hem.

……………………………………………………………………………………………………

dinsdag  28 juli 2015

13e fietsdag

Verdun – Thionville

104 km- totaal 1180 km

Bijna direct buiten de camping kom ik op de route en staat bij de rotonde het monument  wat zowel de 1e als 2e wereld oorlog herdenkt .

Verdun werd oktober 1944 bevrijd. Later was Verdun  de plaats waar grote voorraden voor de legers werden opgeslagen.

Buiten Verdun is en  zeer lange klim. Het moet maar.  Ik voel mij voldoende sterk en klim rustig naar boven. In de loop van de dag blijkt dat het de hele dag tot Metz een heuvelachtig parcours is. Het maakt mij niet uit en geniet van het landschap en de grote graanvelden. Wat heb ik veel graanvelden gezien, maar het licht en het lijnen spel op de akkers maakt  het beeld steeds weer anders.

De route naar Metz wordt ook gekenmerkt door oorlogen. Verdun is de toegangsweg naar Parijs. Vooral in de eerste Wereldoorlog is hevig gevochten in de loopgravenoorlog . In 1871 is er al een slag geweest.  Om 10:30 uur  kom bij Rezonville langs de monumenten van de   slag van Rozenville 1870-1871.

Ook toen was er al oorlog tussen Duitsland en Frankrijk. De begraafplaatsen en monumenten wisselen elkaar af. Ik heb elke kilometer een mini monument van de Liberation Route die generaal George Patton. heeft afgelegd.

De meest voortvarende bevrijder van West-Europa was zonder twijfel generaal Patton. De opmars van zijn Derde Leger was zo indrukwekkend dat de Fransen er in 1947 een gemarkeerde toeristische route van maakten: La voie de la Liberté – de weg van de vrijheid. 1145 km lange spoor dat van Normandië naar de Belgische Ardennen loopt.
generaal George Patton.

Om 12:00 uur daal ik af naar Metz  aan de Moezel en kom in de stad. Het stadspark is een mooie plaats om wat te eten. Vanaf een bankje zie ik mensen die boodschappen hebben gedaan, maar ook mensen die middagpauze hebben. Ze eten of zijn met de mobiele telefoon bezig. Druk, druk!  Ik bekijk het rustig en hou mij aan het moto: ‘We zien wel’. Dat blijkt ook nodig want ik blijk het weer beter te weten dan mijn GPS en neem op mijn gevoel een eigen route. Na veel om zwevingen in de stad zie ik voor de tweede keer het stadtheater en ik weet nu dat ik een rondje heb gereden. Ik geef mij over aan de GPS. Ze zal wel vrouwelijk zijn, want vrouwen hebben ook meestal gelijk, waar ik neem dat het anders is.

Ik moet naar de D1 naar Thionville. Ik zie overal politie en weet niet wat er gaande is. De agent wijst aan hoe ik moet fietsen naar de D1 en om 13:00 uur zit ik op de juiste route. Normaal zijn de D-wegen redelijk rustig, maar na een kilometer begint een file aan de andere kant van de weg die tot Thionville ca 25 km lang is. Ik zie vrachtwagens en veel vakantiegangers met caravans. Later blijkt dat de Franse boeren protesteren tegen de lage prijzen voor landbouwproducten en met tractoren de snelweg  blokkeren. Ik heb er geen last van en kan zonder problemen naar Thionville fietsen,

Om 15:15 uur kom ik op de camping . Het is een camping mundicipal en er is niemand om in te schrijven. Op zich geen probleem, maar voor het toilet heb je een sleutel nodig. Nu is het zo dat als ik afstap, ik ook vaak direct naar het toilet moet, maar nu is toch een boom mijn sleutel naar verlichting. Het gebruikelijke ritueel van inrichten koken en voorbereiden voor morgen volgt. Naast mij komt een gezin met drie kinderen te staan. De oudste is niet ouder dan 7 jaar en een jonger  kind zit op een ‘aanhangfiets en de kleinste zit in een aanhangwagentje met enige bagage. Ze hebben vandaag 40 km van Metz naar Thionville gefietst. Een afstand die ik in een kleine 2 uur heb gedaan. Die kinderen leren al vroeg wat een fietsvakantie .

Slag om verdun.

Executieplaats-Verdun.

Mijn oorlog en mijn bevrijding. Door Harry Winthagen

Timeline.

……………………………………………………………………………………………………
woensdag  29 juli 2015

14e fietsdag

Thionville – Arlon 

69 km- totaal 1249 km

Na het verlaten van de camping zit ik al snel weer op de route richting Luxemburg. Roussy-Village is het laatste dorp voor de grens. Het dorp wordt nog steeds opgefleurd door leuke houten poppen en mooi perkjes met bloemen. De laatste Franse generaal Patton kilometerpalen staan in dit dorp bij de kerk.

Nu ga ik naar Luxemburg en om 08:15 uur nuttig ik in Évarang mijn ontbijt op een bankje. Mensen staan op de bus te wachten om naar het werk te gaan. Het verschil met Frankrijk is goed te zien aan de kwaliteit van de huizen. Je ziet dat dit een veel rijker land is. De weg loopt door naar Luxemburg stad, maar bij Hesperange ga ik rechtsaf naar de militaire begraafplaats. Hier is het graf van generaal Patton. Ik heb de Pattonroute zolang gevolgd dat ik ook het graf van de generaal wil zien. Het vreemde is wel dat hij niet in de oorlog is gevallen, maar is overleden aan de gevolgen van een auto-ongeluk in Duitsland, in december 1945. Hij is wel op de oorlogsbegraafplaats in een ere-graf aan het hoofd van de manschappen begraven.

Toen ik bij de voorbereidingen van de tocht deze informatie vond stond het voor mij vast dat ik dat graf wilde bezoeken. Ik moet wel een omweg maken en nog een flinke klim overwinnen, maar dan sta ik in de bossen bij Hamm voor de poort van de Amerikaanse ere begraafplaats.

Eerst breng ik een bezoek aan de informatiekantoor met het gastenboek en veel foto’s aan de wanden. Bij de informatie balie vraag ik waar ik het graf van de generaal kan vinden. Tevens vertel ik dat ik de hele route vanaf Normandië heb gefietst. De dame achter de balie vertelt het verhaal direct aan haar collega en ik krijg bewonderende blikken en extra folders over de begraafplaats. Een groep Amerikanen voornamelijk bestaande uit te dikke meisje is ook op de begraafplaats. Ze komen niet veel verder dan het monument bij de ingang. Daarna wandelen de eerste meisjes al weer terug. Blijkbaar een verplicht bezoek op de Europa tour. Ik loop eerst verder op de begraafplaats waar 5.076 soldaten liggen. Het graf van Patton

ligt echt aan het hoofd van de begraafplaats. Het graf heeft ook echt belangstelling van meerde mensen. Na een 45 minuten verlaat ik de begraafplaats. Nu moet ik door de stad Luxemburg.
Ik kom op flink grote wegen naar het centrum en op een rotonde vertrouw ik het niet en maak maar een extra rondje. Bij de begraafplaats gaf de GPS direct links aan, maar die route naar het crematorium is verboden voor al het verkeer. Na twee rondjes zie ik de juiste wegwijzers en fiets via Hamm. Nu heeft de GPS-route weer een verrassing. De rivier de Elsette loopt in een diep ravijn door de stad. Mijn route gaat over een slingerend voetpad zeker 50 meter naar benden. Ik kan een klein stukje fietsen, maar met de vele haarspeld bochten vind ik het te gevaarlijk en ga maar lopen. Onder in de het ravijn kan ik weer fietsen en bij de brug naar het centrum klim ik weer omhoog.

Nu gaat de tocht om 11:43 uur door het centrum van Luxemburg. Ook deze stad geeft geen problemen. Mijn GPS-route brengt mij feilloos door het centrum. Bij Strassen kom ik op de N6 naar Arlon. In Mamer stopt een auto een man van mijn leeftijd spreekt mij in het Engels aan. Hij zegt dat deze route veel te gevaarlijk is en er loopt wat meer naar links een fietspad langs de rivier. Ik vertel hem dat ik hiervoor bewust heb gekozen, omdat ik vanaf Normandië de Pattonroute aan het rijden ben. Dan wordt het hem duidelijk dat dit stuk weg ook geen probleem hoeft te zijn. We praten nog gezellig over de route die ik heb gereden en wat ik nog ga doen. Met een vriendelijke groet nemen we afscheid en ik krijg zijn kaartje.

Net voor Capellen doe ik boodschappen in een wat vreemde winkel. De winkel heeft alleen maar Engelse producten. Ook de prijzen zijn in ponden aangegeven, maar bij de kassa betaal je in euro’s .
Het is druk op de route N6. Deze route ken ik nog uit het verleden toen er nog geen autosnelweg was. Wat mij bij is gebleven zijn de vele benzinepompen op de grens met Belgie en Luxemburg. De grens met België is duidelijk herkenbaar omdat de vele seksclubs elkaar snel opvolgen In Arlon haal ik mijn dagvoorraad eten en een paar kilometer verder ben ik om 14:20 uur op de camping. Het is een camping met een Nederlandse eigenaar. De man bij de receptie zegt dat ik achteraan een mooi vlak stukje gras krijg. Ik weet niet of het een grapje was of dat hij het in verhouding, met de overige nog grotendeels lege plaatsen ziet. Op het meest vlakke stukje zet ik mijn tent op.

Maar wat is vlak? Als ik de volgende morgen rond 06:00 uur wakker wordt, is mijn eerste reactie; Shit, nu is mijn luchtbed ook nog lek. Met pijn op de heupen word ik wakker en ik denk al wat te doen als ik een lek luchtbed heb, tot het tot mij doordringt dat het luchtbed niet lek ik is. Ik lig er gewoon naast. Wel onder mijn slaapzak, maar wel op het harde grondzeil. Met dank aan de man bij de receptie die een mooi vlak stukje gras voor mij had.

Tegen 16 uur begint het echt vol te lopen en een goed uur later staat de camping vol. Allemaal caravans en campers op doorreis naar Frankrijk of terugreis naar Nederland.

Het meest bijzonder van deze camping zijn de toiletten. De heren wc hebben het thema New York compleet met vrijheidsbeeld en muziek van Frank Sinatra.

De dames wc is in stijl van Parijs met bijpassende muziek en geur en flesjes parfum. Deze toiletten zijn met zorg ingericht. Meestal als mij een toilet opvalt is dat omdat het slecht is verzorgd. Hier is een compliment voor de eigenaresse van de camping op zijn plaats.

Video Generaal Patton

……………………………………………………………………………………………………

donderdag 30 juli 2015

15e fietsdag

Arlon – St Vith

84 km- totaal 1333 km

De camping in Arlon ligt direct aan de Laberation route. Het is de oude weg waar al het verkeer over ging voordat de snelweg door België klaar was. Ik zit al een aantal kilometers op de snelweg en ik twijfel of ik er wel op mag fietsen. Toch fiets ik door maar Martelangen. Ik zie de vele benzinepompen aan de  rechterkant van de weg. Deze pompen staan in Luxemburg en daar is de benzine nog goedkoper. Vroeger stonden de vakantiegangers hier in de rij om met een volle tank verder naar het zuiden of Nederland te trekken.

Na Martelangen zit er een heftige klim in de weg. De kwaliteit van de snelweg is gewoon slecht. Ik zie op de weg geen fietser of ander langzaam verkeer. Om mijn twijfel echt weg te nemen fiets ik een afrit af en kijk bij de oprit of er borden staan verboden voor fietsers. Er staan geen borden en later zie ik zelfs tractoren op de weg rijden. Het langzaam verkeer mag er dus gewoon op. De paaltjes van de Liberation Route zijn nu van gestort beton.

Bij het naderen van Bastogne zie ik een geschutskoepel van een tank. Midden in het centrum op het plein staat een tank en de laatste Laberation Route paal van de Pattonroute. Bastogne is de plaats van de

De slag om de Ardennen vond plaats van 16 december 1944 tot 25 januari 1945 en werd gewonnen door de geallieerden. Het Ardennenoffensief was een plan van Adolf Hitler om de meest noordelijke troepen van de geallieerden aan het westelijke front af te snijden van hun bevoorradingslijnen en ze te vernietigen.

Bij de tank worden veel foto’s gemaakt zonder dat men beseft wat er 1944 gebeurde. Na een half uur pak ik de route weer op.

Het is even zoeken naar een oude spoorbaan waar een fietspad op is aangelegd. De spoorbaan dateert uit begin 1900 en is door de Duitsers aangelegd om materialen snel naar het front te kunnen vervoeren. Het heet nu de Ravell 163 van Bastogne naar Gouvy. Zeker 20 kilometer kan ik over dit prachtige fietspad rijden. Bij Bizory kom ik langs een monument. Hier zijn Parachutisten van de Airborne divisie. gedropt tijdens het Ardennen offensief op 18 december 1944 .

Kilometers loopt het fietspad nog door. Na ca 20 km bij Gouvy is het einde van het fietspad en moet ik direct weer flink klimmen. Het is ca 13:00 uur en ik moet mijn eten voor vandaag halen. Als ik de plaatselijke Spar winkel vind is deze tot 13:30 uur gesloten. Een half uur wachten is mij te lang. Ik zie onderweg wel of ik eten kan halen. Helaas, er is geen enkele winkel meer en 15:30 uur kom ik op de camping Hohenbusch bij St Vith. Het is een echte vacantie camping en als kamperende fietser wordt je naar de uiterste onbruikbare hoek van de camping verwezen. En zo vergaat het mij ook. De plaats waar het kruisje op de tekening staat, staat redelijk vol met auto’s en daar ga ik niet tussen staan. Ik zoek in de omgeving, onder een prachtige eik, een leuke plek. Ik zet mijn tentje op en kinderen komen in de eik spelen. Dan komt er regen en onweer. Eiken moet je wijken, Beuken moet je zeuken. Ik sta onder een eik. Het onweer blijft op afstand.

Eten koken kan niet omdat ik geen inkopen heb gedaan. Bij de camping is een restaurant. Alhoewel, het is meer een veredelde patatkraam. Drommen met met families in trainingspak komen binnen, bestellen cola of bier en veel patat. Het is ze aan te zien. Het is niet mijn camping, maar  mijn maag is even gevuld met patat en een biertje. Soms best lekker. Maar of ik daar morgen op kan fietsen?

……………………………………………………………………………………………………
vrijdag  31 juli 2015

16e fietsdag

St. Vith – Mesch

95 km- totaal   1428 km

Zoals gebruikelijk fiets ik weer vroeg weg naar St Vith. Vandaag staat de Ardennenroute op mijn programma. Als het wil lukken fiets ik naar Mesch, in het uiterste puntje van zuid Limburg. Ik weet dat het een flinke klimpartij zal worden. Een bijkomstig probleem is dat ik de route niet echt goed op de GPS kan krijgen. Met wat aanpassingen en de verkeersborden lezen lukt het om in St Vith te komen. Bij de plaatselijke bakker die om 07:30 uur al open is, koop ik een luxe broodje met beleg waar ik nu nog aan moet terugdenken.

St Vith roept mooi herinneringen op aan Bernd die ik op weg naar Santiago de Compostela in Rocevalle ontmoette. We kenden elkaar niet, maar er was direct een band. Ik zou hem wel eens weer willen ontmoetten. Maar misschien is dan dat bijzondere gevoel wel zo voorbij is.

Ik weet niet goed wat er gaande is; ik heb een heel ontspannen gevoel. Het grootste deel van de fietstocht zit er op en vandaag haal ik mogelijk Zuid Limburg

Op de N62, op De Maldyerstrasse staat een monument wat herinnerd aan de gevolgen van de  oorlog in St. Vith. , op 9 augustus 1944, toen de kerk en het station werden vernield door bommen. Zes mensen verloren het leven. Op 3 september volgde een evacuatiebevel, wat de inwoners ongaarne opvolgden. Zij verlieten de stad in de richting van Hannover-Münden en Dransfeld. Midden september bezetten de Amerikanen de stad en nam de Belgische overheid het bestuur over. Op 16 december begon het Ardennenoffensief, oa met de beschieting van Sankt Vith. De inname van de stad bleef evenwel uit en vertraagde het hele offensief, dat in een stellingenoorlog uitmondde. Voor Kerstmis kwamen er weer Duitse troepen binnen gemarcheerd. Op de beide kerstdagen overkwam Sankt Vith de catastrofe: geallieerde bommenwerpers legden de stad Sankt Vith in de as. 153 binwoners van Sankt Vith en meer dan 1000 soldaten kwamen gedurende beide dagen om het leven. Bijna 600 gebouwen werden vernield of zwaar beschadigd (méér als 90%).

Door de bossen fiets ik nu naar Malmedy wat bekent staat om het bloedbad van de 90 vermoorde Amerikaanse krijgsgevangenen
.

Om 09.30 uur kom ik in Malmedy waar ook zoals bijna gebruikelijk een
museum is.
Nu wordt het moeilijker omdat de GPS geen route meer heeft. Ik plan mijn route naar Francorchamps, het auto circuite van Belgie. Het is buffelen  berg op en wat op valt zijn de vele Volkswagen in allerlei types, die mij passen. In de omgeving van het circiut zijn kampeerplaatsen waar honderden tentjes staan voor .

Bugshow 2015.
Het is een treffen van mensen met oude Volkswagen. Als ik de vele types  zie rijden besef ik pas hoeveel uitvoeringen er van de Volkswagen zijn.
Volkswagen Bugshow 2015.

De oude volkswagens rijden af en aan en ongemerkt passeer ik het plaatsje Francorchamps wat volledig in het teken van de autosport staat. Nu kan ik naar Spa, maar mijn GPS geeft Verviers als kortste route aan. Ik volg mijn GPS omdat ik geen kaarten van het gebied heb. Verviers is een grote stad waar ik 12:24 uur in het centrum kom. Ik haal mijn dagvoorraad eten en begin aan de laatste etappe naar Mesch en verlaat de Ardennen en kom in de Voeren-streek. Op enig moment denk ik; zag ik dat goed? Links staat een bord Maastricht 28 km en rechts van de weg 24 km. Ik fiets terug en zowaar het staat er. Ik kan het niet nalaten dit op de foto te zetten. Via ’s Gravenvoeren, de laatste Belgische plaats kom ik in Mesch.

Mesch.
Bij het bebouwde kom bord vraag ik wat mensen om een foto te maken en natuurlijk komen de vragen: waar komt u vandaan; heeft u ver gefietst. Luchtig vertel ik mijn fietsroute en vertel er ook bij dat Mesch de eerste Nederlandse plaats is die door de Amerikanen op  12 september 1944  werd bevrijd. Dan neemt de verbazing nog meer toe. Ik vind het al gewoon, deze mensen vinden het bijzonder.

Na de laatste klim is naar de camping, waar ik op mijn verkenningstocht in Nederland al eens was, stop ik bij de uitzichttoren en maak foto’s van de Liberation herdenkingssteen. Om 15:29 uur kom ik na 95 km op de camping. Ik krijg een plekje in de route naar de toitetten. Ook wordt er een picknick tafel bij mijn tentje gezet en om de beurt komen de campinggasten op weg naar de WC langs mijn tentje en tafel en moet ik weer het verhaal van de Liberationroute vertellen. Een ding houdt mij erg bezig. De echtgenoot; een Belg, die zich weet te herinneren dat ik hier al eerder stond, vertelt het verhaal van zijn vrouw. Het is een prachtige slanke vrouw, half weg 50 jaar. Ze heeft een gevlochten paardenstaart tot op haar heupen. De eerst keer als ze langs mijn picknicktafel komt lopen zegt ze niks. Als ze weer langs komt zeg ik: “wat een prachtige lange paardenstaart”. “Daarvan heb er thuis nog wel vier liggen”, zegt ze met een lachend gezicht en loopt door.

Haar man komt later en vertelt dat hij ook graag zo zou rond fietsen, maar het kan niet meer, hij moet zijn vrouw verzorgen. Ze heeft een aneurysma. gehad en na de operatie is haar korte termijn geheugen verdwenen. Tijdens de operatie lag ze aan de beademing en twee keer heeft men geprobeerd de beademing weer normaal op gang te brengen. De derde keer kwam de ademhaling  op gang, maar een hersenbeschadiging heeft tot gevolg, dat wat ze eerder de dag of gisteren heeft gedaan niet meer weet. Ik luister aandachtig naar zijn verhaal en proef het verdriet, omdat hij ook wel eens zo’n tocht zou willen maken, maar de zorg voor zijn vrouw verhinderd dat. Mijn gedachten blijven nog lang bij deze man en vrouw.  Van gisteren weet ik nog veel, maar ook niet alles meer. Zij weet van vandaag en gisteren niets meer; maakt je dat een minder gelukkig mens?  Ik ben een gelukkig mens!

aneurysma.

……………………………………………………………………………………………………
zaterdag  1 aug 2015

17e fietsdag

Mesch – Nijsel

123 km- totaal 1551 km

Om 05:45 uur komt de zon over de heuvel. Het is kraak helder en ik ben klaar wakker. Na mijn gebruikelijke gang: toilet; wassen en inpakken, zit ik om 06:45 uur op de fiets naar Sint Geertruid. Het is stil op de weg naar Maastricht en een krantenjongen gooit “De Limburger” in de brievenbussen. Tot Maastricht blijft het rustig. Ik heb de route al eens eerder gereden. Na Maastricht kom ik over het Albertskanaal en volg dan het jaagpad aan de zuidzijde. Op een aantal plaatsen zitten nachtvissers. Niet bij de hengels , maar ze liggen op een brits en gezien de hoeveelheid lege bierblikjes naast de tent hebben ze de hele nacht flink ingehaald. Geen vis maar bier! Verder kom ik niemand tegen. Op een stil plekje ontbijt ik.

Bij Genk moet ik van het jaagpad richting Lommel. De GPS wil mij richtdoor over een Landgoed laten gaan, maar een bord geeft aan dat het verboden voor fietsers is. Op mijn gevoel fiets ik naar het noorden en kom weer op de route.

Bij de grensovergang van Belgié naar Nederland staat een monument. Het is de poort van de bevrijding. Bij het monument ligt een krans met klaprozen en een kaartje. De krans is 5 mei 2015 uit Wageningen met het bevrijdingsvuur naar Bergeijk naar dit monument gebracht. Voor mijn gevoel zit mijn liberationroute er op.

Toch moet ik nog wel 150 km naar huis. In gedachten zit ik een uur bij het monument. Alle plaatsen in Engeland, Normandië, Parijs, Verdun Metz, Luxemburg, Arlon, Bastogne St. Vith………. tot hier spelen door mijn gedachten. Hoeveel kilometer hebben de bevrijders voor mijn vrijheid van Normandië tot Bergeijk afgelegd. Hoeveel mannen en vrouwen hebben hun leven gegeven voor mijn en onze vrijheid. Na de ca. 1500 km, die ik nu heb gefietst, besef ik nog meer de omvang van de bevrijding. De Liberationroute.

Vorig jaar tijdens de tocht van Napels naar Pisa ontstond het idee voor deze tocht. Nu 71 jaar na de landing in Normandie en zelf ook 71 jaar oud, in vrijheid en een blakende conditie, zit ik hier. Dan mag je wel een uur nemen om deze tocht te overdenken.

Ik moet verder! Ook de Market Garden operatie was een deel van de bevrijdingsroute. Na Eindhoven is in Son en Breugel de eerste van 16 bruggen van de Market Garden operatie.

Bij Nijsel kom ik op een leuk camping en mijn laatste nacht in het tentje kan beginnen.

………………………………………………………………………………………………….
zondag  2 aug 2015

18e fietsdag

Nijnsel – Duiven

80 km- totaal 1631 km

In de ochtend nevel fiets ik naar Veghel,Uden, Grave en Nijmegen.

 

——————————————————————————————————————-